Fernand De Canne – In the Picture

Fernand de Canne – Elke maand zetten zetten we een hobbyfotograaf In The Picture. Dit zijn mensen zoals jij en ik die graag fotograferen in hun vrijetijd. Wie zijn deze mensen? Wat voor foto’s maken ze? Ken jij ook iemand die een keer In The Picture gezet mag worden? Tip ons dan.

Lees hier het verhaal van Fernand de Canne;

Ik ben eigenlijk beginnen fotograferen toen ik ongeveer 7 jaar was. In 1944 ( voor de meesten onder U zijn dit reeds de Middeleeuwen ) werd Lokeren door de geallieerde legers bevrijd. Het was toen de gewoonte dat soldaten bij burgers werden ingekwartierd, en zo hadden we ook bij ons thuis een Engelse officier te gast.. Die persoon ging ’s morgens naar zijn kamp in Lokeren en kwam ’s avonds bij ons terug om te eten en te slapen.

Na drie weken vertrok zijn eenheid verder richting Duitsland en bij het vertrek bracht hij voor elk van ons een geschenk mee. Voor mijn vader waren dat Player sigaretten , voor mijn moeder een paar nylon kousen ( wat toen voor vrouwen een heel waardevol geschenk was ) en voor mij een fototoestel. Dit was een kleine Brownie, die ik nog steeds in mijn bezit heb.

Ik fotografeerde daarmee de hond en de kat, soms enkele vriendjes en wat familieleden en ik herinner mij nog dat ik zelf het filmpje niet in het toestel kon steken of er uit kon halen. Alles was toen natuurlijk nog analoog. Ik reed dan met mijn fietsje naar een drogisterij in Lokeren, vroeg aan die persoon het filmpje uit het toestel te willen nemen en door te sturen naar de ontwikkelcentrale. Wanneer ik dan terug wat zakgeld had opgespaard kon ik mij een nieuw filmpje veroorloven en terug een twaalftal fotootjes nemen.

Dit ging zo verder tot ik student werd in Gent. Ik had toen wat meer zakgeld, kocht mij een beter toestel en fotografeerde de studentenactiviteiten: thé- dansants, studentenclub avonden, uitstappen etc. De foto’s konden dan daarna bij mij bijbesteld worden. Dit handeltje was voor mij een goede bron van bijkomende inkomsten zodat ik als student daarmee mijn uitgaansleven kon bekostigen.

Toen ik daarna begon te werken kwam ik in contact met een zekere Mr. Moeyersoen, die toe de pr was van de Gevaert fabrieken (toen nog niet gefusioneerd met Agfa) en overal in Vlaanderen diaprojecties verzorgde als promotie voor Gevaert. Deze projecties, met overvloeisysteem en geluid, waren voor mij een openbaring en al vlug besloot ik dit ook te proberen.

Ik kocht mij een bandopnemer, twee diaprojectoren, een overvloeisysteem en maakte zo vooral reisreportages. Samen met mijn vrouw verzorgden we zo een aantal avonden voor de Vlaamse Toeristen Bond waarbij mijn vrouw vóór de pauze de spreekbeurt gaf en ik na de pauze de dia’s projecteerde. We hebben dit gedurende een twee à drie jaar gedaan, doch stilaan zagen we wel dat ons technisch materiaal niet meer meekon met de steeds verder evoluerende techniek en zijn we ermee gestopt.

Toen kwam ik in contact met de zwart wit fotografie tijdens een fototentoonstelling van een fotoclub en ik werd ook lid van deze fotoclub. Dit voldeed mij echter niet ten volle. De onderwerpen die hier gefotografeerd werden vond ik wat mager (het traditionele venstertje, deurtje, bloem of vogel) en ook werd alles duidelijk gereduceerd tot technische perfectie en technische hoogstandjes. Ik liet mij toen inschrijven in de Academie te St Niklaas en daar kwam ik in contact met wat voor mij toen de echte fotografie was. Ik kon de lessen echter maar twee jaar volgen want vanaf het derde jaar kon ik dit niet meer combineren met mijn werk als arts en moest ik toen noodzakelijkerwijze afhaken.

Ik bleef echter verder fotograferen, weliswaar op een lager tempo, maar van zodra ik gestopt was met werken liet ik mij onmiddellijk terug inschrijven in de Academie en deed de vier resterende jaren uit. Ondertussen was er de digitale fotografie bijgekomen en daar zag ik onbegrensde mogelijkheden samen met een veel comfortabeler manier van werken ( ik had steeds een hekel aan het gereed maken en het afwassen van de baden in de doka ) en schakelde na een tijdje over op digitale fotografie.

Ik kocht me een pc en een dik handboek over Photoshop en ging aan de slag. Vlug echter ondervond ik dat het moeilijk was op eigen houtje de techniek goed onder de knie te krijgen en dat er een aantal zwarte gaten waren waar ik niet goed mee overweg kon. Ik liet mij toen inschrijven voor een cursus Photoshop en volgde gedurende vier jaar deze opleiding. Photoshop werd toen al vlug geen doel meer maar een middel om bepaalde fotografische ideeen vorm te geven.

Wat mij vooral boeit is de documentaire straatfotografie waarbij ik vooral probeer de dagdagelijkse, doodgewone gebeurtenissen, waar we gewoonlijk onachtzaam aan voorbijlopen op een ietwat persoonlijke manier in beeld te brengen. Natuurfotografie boeit mij minder. Mijn grote voorbeelden zijn de echte straatfotografen zoals een Martin Parr, Harry Gruyaert en de vele schitterende voorbeelden van Magnum.

Vooral mensen vind ik boeiend. Soms spreek ik ze aan en probeer een gesprekje te maken, maar heel dikwijls doe ik ook aan candid fotografie. Vooral aan de lichtmeting hecht ik veel belang bij de opname en later doe ik ook wat nabwerking op de pc in Photoshop. Ik gebruik een Fujifilm camera met een kleine zoom. Grote zoomlenzen of telelenzen gebruik ik niet omdat die grote camera’s de mensen op straat afschrikken.

Mijn foto’s zijn te zien op mijn website: https://fernanddecanne.myportfolio.com/ “Fotografie is voor mij als een steen in een vijver gooien. Mijn aandacht is bij de steen, De rimpelingen moeten zich vormen in het hoofd van de kijker.