Majeure architectuur in China
Het was gedurfd, maar nadat ik in 2004 mijn designbureau van de hand deed vestigde ik me in Beijing als fotograaf. Ik had veel gelezen over het Wirtschaftswunder dat zich daar voltrok en die dynamiek wilde ik ook proeven.
Al snel kwam ik in contact met SOHO China, de Number One Real Estate Developer van China. Ze wilden graag met een westerse fotograaf werken die hun majeure projecten op de plaat kon zetten.
Dat was niet tegen dovemans oren gezegd en al snel zat ik dik in de opdrachten. The sky was de limit in metropolen zoals Beijing, Shanghai, Guangzhou en Shenzhen waar veel gelauwerde architecten zoals Norman Foster, Gensler, Zaha Hadid, Skidmore Owings & Merrill furore maken. En Laten we ook het Nederlandse OMA van Rem Koolhaas niet vergeten dat in het hart van Beijing een van ’s- werelds meest iconische gebouwen heeft verwezenlijkt (CCTV headquarters).
Ik vloog in die tijd kriskras door het uitgestrekte land en verbleef regelmatig enkele weken in deze steden voor shootings. Want een skyscraper fotograferen vereist veel voorbereiding en bovendien had SOHO China ook behoefte aan lifestyle foto’s die het nieuwe urban China weerspiegelden. Geld speelde geen rol en wat was dat anders dan het kneuterige geen cent teveel dat ons Nederlanders zo kenmerkt. Ik moet er hier nog steeds aan wennen.
Na een tijd sprak ik ook redelijk goed Mandarin, wat nodig was om goed te communiceren voor een vlekkeloze organisatie. Ik moet erbij zeggen dat dat niet altijd de sterkste kant was van Chinezen, net zo goed als wij op de penning zijn. Het liep daarom regelmatig anders dan ik gepland had wat ik niet altijd comfortabel vond. Ik heb namelijk de neiging om alles in gecontroleerde banen te leiden terwijl Chinezen meer van de losse pols houden.
Voor de fotografie van de enorme bouwwerken was het een onschatbaar voordeel dat dit direct na oplevering werd gepland. Alles was nog zo strak als een pianosnaar en de verf net opgedroogd. Als je een jaar na dato zo’n project bezocht zag het er meestal al wat anders uit. Maar ja, wat wil je in giga steden met zo’n 25 miljoen inwoners. De gemiddelde Nederlander kan zich gewoon niet voorstellen wat het is om in z’n mudvolle stad te wonen en werken.
De schaalgrootte en dimensionering kom je in Europa bijna niet tegen. Dus wanneer ik een bepaald district ging fotograferen legde ik ook flinke afstanden af. Het was de hele dag topsport met zo’n 25 kilo aan gear. Twee gripped camera’s, 5 lenzen met toebehoren en een solide statief in een Lowepro tas leggen dat gewicht wel in de schaal. En er waren ook dagen bij dat ik 12 uur of meer in de weer was. Terug in m’n hotel viel ik dan als een blok beton in slaap.
De foto’s editen deed ik nooit op de laptop maar altijd in m’n studio in Beijing op een Eizo scherm zodat ik de foto’s goed kon beoordelen. Een week op locatie schieten stond meestal voor twee weken post production, iets wat veel mensen zich niet realiseren. In de professionele fotografie is tien procent zo’n beetje de hit rate, dus veel footage is een vereiste. Het is heus hard werken maar wanneer het je passie is maal je daar gewoon niet om hè.
Ik heb er een wervelende tijd gehad maar hoe dan ook speelde het altijd in m’n hoofd dat ik toch ‘n keer terug zou gaan naar mijn Heimat. Ook de toenemende luchtvervuiling in Chinese steden is een aanslag op je gezondheid maar gelukkig zijn ze daar nu dan toch van bewust en gaat dat veranderen. Laat ik het dan maar niet hebben over de internet censuur waar ik gierend gek van werd.
“Ik heb er een wervelende tijd gehad maar hoe dan ook speelde het altijd in m’n hoofd dat ik toch ‘n keer terug zou gaan naar mijn Heimat.”
Tony Vingerhoets
Enfin, ik ben in 2017 terug gekomen in de Groene Kempen (België). Dat is het contrast van Beijing maar we worden hier wel verwend met prachtige natuur en schone lucht. Tja, de dynamiek in China mis ik nog dagelijks maar zoals gezegd krijg ik daar andere dingen voor terug. Mijn Chinese vrouw is nu hard aan het studeren om zich het Nederlands machtig te maken, iets wat voorheen voor mij dagelijkse kost was om mijn Mandarin bij te vijlen. Maar goed, saai wordt het niet en dat geeft het leven kleur.
Ik hoop dat de bijgaande foto’s een indruk geven van de huidige trends en schaalgrootte in het hedendaags China. Voor de Architectuurliefhebbers is Shanghai een ware must! Bovendien heeft Shanghai ‘s-werelds grootse collectie Koloniale Art Deco architectuur, het is dus beslist niet alleen skyscrapers dat de klok slaat. Ik loop al ’n tijd rond met plannen om een Architectuur fotoreis naar Shanghai te organiseren maar daar ben ik nog niet helemaal uit.
Reacties