Urban exploring met toestemming

Wanneer ik met mijn fotomaatje op pad ga hebben we meestal een lijst met adresjes in een bepaald gebied. Bij urban exploring kan de toegankelijkheid van een locatie met de dag verschillen. Bovendien proberen we zo de kilometers die we rijden zo efficiënt mogelijk te benutten. Als we op een gegeven moment in België van A naar B rijden, stuiten we op een wegomlegging. We volgen de borden maar al snel blijkt dat we niet op de juiste plek kunnen komen.

We proberen de wegomlegging te omzeilen en passeren een huis wat er verlaten uit ziet en waar een brief achter het raam hangt. We stoppen om polshoogte te nemen en zien dat de brief een officiële aankondiging is van de sloop van het pand, wat een paar maanden later gepland staat. We besluiten dat we dan ook best kunnen gaan kijken of er een deur open staat. We horen een hond blaffen en het lijkt alsof hij op het erf van het huis zit, maar we kunnen het niet goed zien.

Het buurhuis is bewoond en we kijken of we daar misschien iemand zien die we kunnen aanspreken. Een jonge vrouw ziet ons lopen en komt naar buiten. We groeten haar, stellen ons voor als fotografen en we vragen aan haar of zij weet wie de eigenaar is van het verlaten huis. “Ja dat huis is van ons, mijn grootvader heeft hier gewoond tot hij een paar jaar geleden is overleden”. We leggen uit dat we oude verlaten huizen fotograferen en vragen of we bij het huis mogen.

Ze gaat het voor de zekerheid vragen aan haar vader en ook hij geeft toestemming om het huis te fotograferen. Als we vragen of we ook binnen mogen zijn ze verbaasd. Waarom zouden we binnen willen kijken, daar staat alleen maar oude rommel zeggen ze. Ja precies, dat is nu net wat wij zo mooi vinden. We laten foto’s zien van andere urbex huizen waar we zijn geweest en weten hen te overtuigen van onze goede bedoelingen.

Pa vindt ons maar ‘rare Ollanders’ en verdwijnt hoofdschuddend in de schuur om verder te werken. De jonge vrouw loopt met ons mee naar binnen. Ze leidt ons rond door het huis en wijst de gevaarlijke plekken in de vloeren aan.

De keuken werd af en toe nog gebruikt bij familie vergaderingen en het huis is nog bezaaid met herinneringen. Zo hangen er in de slaapkamer van de tantes van de jonge vrouw nog posters van o.a. David Hasselhoff.Het is een prachtige boerderij geweest. Of we zeker weten dat we binnen willen fotograferen nu we het gezien hebben? Ja, dat willen we zeker! en gaan aan het werk. De vrouw fotografeert zelf ook en is benieuwd naar het fotograferen met lange sluitertijden in de donkere ruimtes. Ze heeft erg veel belangstelling voor wat we doen en loopt een tijdje mee maar laat ons daarna gewoon onze gang gaan.

Voor de familie maken we ook foto’s van de buitenkant van het huis. Deze zijn voor hun privé collectie, ik plaats deze foto’s niet op social media om de locatie niet per ongeluk op die manier te verraden. We beloven haar na afloop dat we alle foto’s zullen toesturen. Ook beloven we dat we nooit de locatie van het huis zullen prijsgeven.

Na het versturen van de foto’s krijgen we een emotioneel bericht van de jonge vrouw. De familie vindt de foto’s prachtig! Ze kan niet begrijpen hoe wij dat huis zo smaakvol en vol gevoel hebben kunnen vastleggen. Ze zijn er heel erg blij mee en de vrouw bedankt ons uitbundig, mede namens de rest van de familie. Ik vraag haar wat haar favoriete foto is en ze geeft aan dat het de foto is met de fiets van haar grootvader.

Wat is het mooi om zo’n bericht te ontvangen. Het geeft veel voldoening om iets te kunnen betekenen voor een familie waarvan het ouderlijk huis met zoveel herinneringen verloren gaat. Fijn dat we door onze hobby met elkaar in contact zijn gekomen. Het huis zal inmiddels gesloopt zijn maar de foto’s zijn een tastbare, blijvende herinnering geworden. Het is telkens weer een avontuur voor mij als fotograaf, maar dit was er één met een gouden randje.